Μεγάλωσα αφημένος σε ένα μάτσο υποστατικά., τα πρώτα μου βήματα σε πρόχειρες κατασκευές, μπάζα στην αυλή μου, τσίγκινες οροφές. Στην γειτονιά μου δεν είχε πάρκα,
τα δέντρα λιγοστά..., κομμένα σε παράξενα σχήματα... κατακρεουργημένα, Τα σκουπίδια ριγμένα σε τρύπια σακούλια.... να βρωμάνε ... να βρωμίζουν την ψυχή μου.
Δεν μπόρεσα ούτε στιγμή να περπατήσω στο πεζοδρόμιο... Παραπατούσα.... πάντα ένα αυτοκίνητο μου έκοβε το δρόμο, στο πεζοδρόμιο.
Δεν ήταν όμορφο το σχολείο μου. Στα τετράδια μου έγραφε να μην ξεχάσω τους όμορφους τόπους μου... δεν τους γνώρισα ποτέ... Μου έμαθαν να μισώ τους γύρω μου, να ντρέπομαι για το τι είμαι... Να πολεμώ να γίνω κάτι άλλο... κάτι που δεν γνώριζα... Έγραφα διαφορετικά και μιλούσα διαφορετικά... Τρομαγμένος...
Μου μιλούσαν για τον Θεό μας... τον καλύτερο Θεό... Τον δίκαιο. Αυτοί που φταινε θα πληρώσουν... Ποτέ κανείς δεν πλήρωσε....
Μεγάλωσα βλέποντας τους αλαζόνες και αδίστακτους να προχωρούν, τους τίμιους και ταπεινούς να δυστυχούν...
Έμαθα να ζω με την ασχήμια... την έκανα μέρος της ζωής μου την έκανα κουλτούρα μου...
Δεν με νοιάζει πλέον για τον δίπλα μου, τον γείτονα μου τον συνάδελφο μου, δεν με νοιάζει για κανένα... Εξάλλου εγώ, έχω το σπίτι μου, το αυτοκίνητο μου, την δουλειά μου... την ομάδα μου...
Είμαι Έτοιμος.... Ολοκληρωμένος Κύπριος Πολίτης...
